Adımlarımızı sayarak..
Bizim olmayan bahçelerden geçiyoruz
Kırmızı güller toplayarak..
Canımızı yaksa da dikenleri devam ediyoruz,
Bütün bir dünya bizimmiş gibi..
Bizim olmayan yaşlı bulutları görüyoruz,
Elimiz uzanmıyor olsa da umutlarımız yetişebiliyor martılara..
Evet, bizim de hayallerimiz var.
Bir çoğu da defolu, kırık.
Bizim olmayan bu yollarda ağlıyor, gülüyor, ölüyoruz..
Sonra tekrar kalkıyoruz ölüme ve hayata meydan okuyarak.
Ne devam ediyoruz ne de kalıyoruz..
Zaman duruyor sanki.
Bizim olmayan bu yollarda,
Evren ayaklarımızın altında gibi
Sona doğru yürüyoruz,
Nereye gittiğimizi düşünmeden
Bu yollar ki nereye vardığından habersiz
Bizim nefeslerimiz yankılanıyor karanlığında.
Bilmediğimiz bu yollar,
Başka hiçbir şey değil.
Bizi sürgün ediyor kendi yalnızlıklarımıza..
