Yine hayatla başlayan tümceler.. Yeni bir sene, yeni heyecanlar, daha hızlı çarpan bir kalp, endişe ve biraz da korku.. Evet, yeni okul yılının bana hissettirdikleri şu an tam da bu.. Elimden geleni yaptım ama olmadı cümlesini söylemek istememe durumu, bu sene bittiğinde bu cümleyi kurmak istemiyorum, aynı surat ifadesini takınıp üzgünüm demek istemiyorum. Biliyorum zor olacak, ama elimden gelenden fazlasını yapıp ne kendimi ne de ailemi bir hayal kırıklığına daha uğratmak istemiyorum, bana güvenen insanları en önemlisi de kendime olan güvenimi kaybetmek istemiyorum. Çünkü o cümleyi her kurduğumda hayallerimden biraz daha uzaklaştığımı hissediyorum ve sanırım en korkuncu da bunu hissedip elinden bir şeyin gelmemesi..
Ama bu sene öyle olmayacak, öyle hissediyorum, öyle hissetmek istiyorum çünkü. Daha fazla yoracak olsa da beni bu sene hayat, okul, gelecek telaşı; her şeyin yoluna gireceği düşüncesi beni rahatlatıyor, yalan da olsa böyle olacağını bilmek bana canlılık veriyor. Ve yapmam gereken tek şey çalışmakken, endişe etmek yerini sessizliğe bırakıyor. Zor olmamalı, değil mi? Çünkü herkes yapıyor.
Elimden geleni yaptıktan sonra da sıra ayağımdan geleni yapıp adım adım hayallerime yürümek ya da hayalim olduğunu sandığım düşlere bir adım daha yaklaşmak.. Hayal nedir ki, her gün yeni bir hayalle uyanıyorum ben. Ne yapmak istediğimi bilmiyorum, ne olmak istediğimi de.. Tek bildiğim, burada olmak istemediğim..
Mutsuz değilim, mutlu olacağımı da düşünmüyorum çünkü uyumluyum. İtiraz ediyorum bazen, itiraz etmemem gerektiğini idrak edinceye değin.. Bir işe yaramıyor kendime, doğama, evrenime karşı gelmek, karşı gelmek bana sadece zaman kaybettiriyor.. Kabullenmemi yavaşlatıyor ve beni birkaç basamak aşağı ittiriyor sadece. Memnunum olabileceklerin en iyisi olduğum için, kimseyi değiştirmiyorum, değiştiremediğimden. Amacım daha da mutlu olmak değil, seviyorum seviliyorum ve bu yeterince mutluluk veriyor bana. Eksik değilim, eksik hissetmiyorum. Her şey tam ve olması gerektiği gibi. Zamana bırakıyorum hayallerimi ve geleceğimi, zamanın ilaç olduğunu değil serum olduğunu düşünüyorum, fazlası ödem yaratıyor kimliğimde.. Ama elimden bir şey gelmiyor daha fazla, elimden geleni zihnimde toplayıp yeni düşler kuruyorum.. Ve bir sene daha ekemediğimi biçmeye çalışmadan nadasa bırakıyorum kalbimi..
