Bu şehirde bir adam var, adı bana özel..Göremez benim onu ne kadar sevdiğimi, başka kollarda arar mutluluğu.. Parçalı bulutlu olsa da hayalleri, güneşi göstermemi ister ona, bir yol, bir son çizmemi ister. Ama bilemez içimde kopardığı fırtınaları, eski yeni ne varsa götüren kasırgaları, bilemez.. Söylesem de inanmaz zaten, inanamaz benim ona olan aşkımın şiddetine, kabullenemez uykusuz geçen her gecemin sebebi olduğunu.
Her masal gibi biter o da bende, ben de onda başlamadan yol alırım. Sonbaharın getirdiği bir baharat kokusuyla giderim, arkamda yağmurları bırakırım; ama önemi yok o hiçbir zaman göremeyecek, bilemeyecek, hissedemeyecek.. Duyamayacak benden o sevgi sözcüklerini, oysa bakışlarım öyle anlatıyorlardı ki hislerimi. Olsun, varsın duymasın, varsın bilmesin sonsuza dek.. Ben onu sevdiğimle kalayım, umurumda değil. Bana tekrar sevmeyi hatırlattı ya, varsın bin defa daha kırsın kalbimi, bin defa daha ağlatsın tövbeli göz bebeklerimi..
Güzeldi be, en kötüsü de buydu işte.. O kadar güzeldi ki onu sevmek vazgeçemiyorum bu yangından, her yanım kül olsa da saniye saniye, her anım beni öldürse de onun yokluğunda; varsın sevmesin, beni hiç bilmesin. Sorun değil. O adam ki, beni baştan yaratıp yerle yeksan eden; o adam ki, bana avuçlarında yağmurları getiren; o adam ki, adı bana özel..
