vs.

Sanmıyorum..
Zaman her şeyin telafisi olamaz.
Olsaydı kapanırdı şimdiye kadar bütün yaralarım.
Ay dedeye belli etmemeye çalışarak ağlamazdım aklıma geldiğin gecelerde.
Büyümüştük değil mi?
Sen büyütmeye çalışmıştın oysaki beni.
Nerdesin şimdi?
Gözlerine yağmurlar yağmış, düşüncelerin dumanlı.
N'oldu sana? N'oldu bize?
Kim yaptı? Kim izin verdi?
Belki de böyle olması gerekti..
Biliyorum..
Her şeyi unutacağım günler falan gelmeyecek.
Dün yanımda duran yarın beni terk edecek.
Hepsini yazmıştı tarih, tekerrür ediyordu bizde.
Kim gitti? Sen mi ben mi?
Yoksa olduğumuz yerlerde durup farklı taraflara mı bakıyoruz sadece?
Tanışmıyormuşuz gibi, hiç tanışmamışız sanki..
Değil mi?
Bak bu gece de büyüyorsun işte..
Giderek daha da büyüyeceksin,
Belki bir yerden sonra çökeceksin,
Durup düşüneceksin..
Arkanda neler bıraktığını,
Kimi cilalayıp, kimi çöpe attığını..
Ama umarım bunları düşüneceğin zamanlar gelmez.
Acı verir çünkü sana, incinirsin.
İncitmiştir de seni hep geçmiş.
Dayanamazsın, yapamazsın.
Ellerin titrer, sinirin bozulur, kendini kaybedersin.
Bilirim, ben vardım çünkü o zamanlar.
Senin hep kenarda bildiğin, sırtını dayayabileceğin ben..
İyi ki vazgeçmişim o zaman bizden,
Çıkarları elbise askısına asılmış bir dostluktu bizimkisi.
Bana hep dürüst olurdun ya daha fazla üzülmem için, teselli vermek istemezdin ya,
Benim isteğim küçük bir yalanken.
Son defa dürüst ol kendine..
Sen mi bittin ben mi gittim?
Neyse, bir cevap beklemiyorum senden.
Bundan sonra ne önemi var zaten..?